Ongenode gast

Ok, stel je even voor: je bent aan het werk in een Pannenkoekenhuis. De laatste loodjes voor die dag. Een beetje opruimen, een beetje al de frisdrank die is opgedronken bijvullen, een beetje poetsen. Een collega die achter je staat roept om iets te vragen, en je kijkt om. En dan ineens zie je iets op je rechterschouder zitten, hij steekt goed af bij het knalgele t-shirt dat je draagt: een zéér ongenode gast! In de vorm van een grote dikke vette zwarte spin. En niet zomaar een grote, echt héél groot. Een spin met een lijfje van zo'n twee centimeter lang en een al even grote kop. En dan die poten: ook die waren zo'n twee centimeter lang met een doorsnede van bijna een halve centimeter. Ok, kun je het je voorstellen? Wat zou je dan doen?

Bij mij ging het gisteren ongeveer zo: Als eerste sprong ik een keer in de lucht met een oorverdovende krijs: 'AAAAH een spin, een spin, een spin, een spiiiiin!!!'. Vervolgens weet je dat hij daarmee niet weggaat, en begin je een rondje te rennen door (bijna) het hele Pannenkoekenhuis. Een collega vraagt: 'Wat doe je?'. En het enige dat je uit kan brengen, is: 'Whaaaa, een héééle grote spin! Schouder! Spin!! Spiiiin!!!'. En de collega zegt: 'Blijf dan staan, dan kan ik iets doen!'. En dan kruipt de spin richting je nek, en ren je van ellende nog maar een rondje door de zaak. En dan beseft die collega (uiteraard mannelijk, anders zou die niet zo rustig blijven bij het zien van een spin) dat het menens is en dat ik echt bijna zeven kleuren stront schijt (sorry voor deze woordkeuze, maar het maakt mijn positie duidelijk). Hij roept dan, boven mijn hysterische gekrijs dat nog altijd voortduurt, uit: 'Blijf dan GODVERDOMME toch eens staan!!!'. Tja, als hij gaat vloeken, besef ik ineens dat het echt niet helpt om rondjes te gaan rennen. Ik blijf staan, en gelukkig weet hij de spin van me af te slaan. Ik sta nog even na te trillen, en ondertussen stuurt mijn collega de spin weer de vrije natuur in.

En zo is het toch nog goed gekomen. Maar wat was ik hysterisch zeg. Meestal is de uitspraak 'rustig maar, kalmte kan je redden' mij op het lijf geschreven, maar gisteren kon ik echt even niet kalm blijven. Gelukkig dat die collega begon te vloeken, anders was ik nu waarschijnlijk nog aan het rennen geweest...

Pfff, wat een ervaring zeg...