Toppunt

Gisteren gewerkt. En ik was de gelukkige die met het hete weer de hele dag het terras mocht (of moest??) bijhouden. Samen met nog een collega gelukkig, anders is het echt niet te doen. Het was gisteren alleen een beetje jammer dat die bewuste collega bijna de hele dag uit haar neus stond te vreten en het al te veel vond om één tafeltje op te nemen of af te ruimen. Ze had ook zo'n buikpijn. Conclusie: ik moest nog bijna het hele terras in mijn eentje bijhouden. Dat was op zich nog niet zo erg, want het liep op zich nog goed. Maar toen durfde die collega aan mij te vragen: 'Hey Els, kun je het bijhouden op het terras?'. Waarop mijn verontwaardigde reactie was: 'Ja ik weet niet hoor, maar jij hebt ook terras!'. Toen was ze geloof ik een beetje boos...Maar ik vond mijn opmerking terecht! Lekker puh! De bitch in mij komt boven! Moehaha!

(Sorry, ik moest me even afreageren! Lukte gisteren niet zo goed...)

Elegant

Een vrouw op een herenfiets is op zich nog niet zo heel raar, dat zie je wel vaker. Maar met dit hete weer dragen veel vrouwen rokjes, en ook korte rokjes. En ze blijven ook gewoon op herenfietsen rijden. En die herenfietsen hebben zo'n stang tussen zadel en stuur. En dan rijst bij mij de vraag: hoe gaan die vrouwen in hemelsnaam elegant op hun fiets zitten? Ik bedoel: met je ene been op de grond blijven staan en je andere been helemaal vanaf de achterkant over je zadel gooien is niet elegant als je een rokje van zo'n 25 centimeter lengte aan hebt. Het rokje kruipt dan geheid omhoog. En ook wanneer je probeert je been 'voorzichtig' over de stang te manoeuvreren, zal het niet helemaal vlekkeloos verlopen. Maar wat doen ze dan? Ik zie ze steeds alleen maar terwijl ze fietsen, en niet wanneer ze net hun stalen ros bestijgen.
Ik weet echt niet hoe dit elegant kan...

Heerlijk:

Als je na een lange drukke dag besluit om om zes uur nog 'even' in de zon te gaan zitten voor het huis...
Als dan je huisgenootjes er 'even' gezellig bij komen zitten...
Als je dan gezellig een malibu'tje en een wijntje drinkt...
Als je dan hele rare gesprekken hebt over van alles en nog wat...
Als je dan lekker de hele avond met zijn allen buiten in de zon blijft zitten...

Ik hou echt van de zomer!

Ongenode gast

Ok, stel je even voor: je bent aan het werk in een Pannenkoekenhuis. De laatste loodjes voor die dag. Een beetje opruimen, een beetje al de frisdrank die is opgedronken bijvullen, een beetje poetsen. Een collega die achter je staat roept om iets te vragen, en je kijkt om. En dan ineens zie je iets op je rechterschouder zitten, hij steekt goed af bij het knalgele t-shirt dat je draagt: een zéér ongenode gast! In de vorm van een grote dikke vette zwarte spin. En niet zomaar een grote, echt héél groot. Een spin met een lijfje van zo'n twee centimeter lang en een al even grote kop. En dan die poten: ook die waren zo'n twee centimeter lang met een doorsnede van bijna een halve centimeter. Ok, kun je het je voorstellen? Wat zou je dan doen?

Bij mij ging het gisteren ongeveer zo: Als eerste sprong ik een keer in de lucht met een oorverdovende krijs: 'AAAAH een spin, een spin, een spin, een spiiiiin!!!'. Vervolgens weet je dat hij daarmee niet weggaat, en begin je een rondje te rennen door (bijna) het hele Pannenkoekenhuis. Een collega vraagt: 'Wat doe je?'. En het enige dat je uit kan brengen, is: 'Whaaaa, een héééle grote spin! Schouder! Spin!! Spiiiin!!!'. En de collega zegt: 'Blijf dan staan, dan kan ik iets doen!'. En dan kruipt de spin richting je nek, en ren je van ellende nog maar een rondje door de zaak. En dan beseft die collega (uiteraard mannelijk, anders zou die niet zo rustig blijven bij het zien van een spin) dat het menens is en dat ik echt bijna zeven kleuren stront schijt (sorry voor deze woordkeuze, maar het maakt mijn positie duidelijk). Hij roept dan, boven mijn hysterische gekrijs dat nog altijd voortduurt, uit: 'Blijf dan GODVERDOMME toch eens staan!!!'. Tja, als hij gaat vloeken, besef ik ineens dat het echt niet helpt om rondjes te gaan rennen. Ik blijf staan, en gelukkig weet hij de spin van me af te slaan. Ik sta nog even na te trillen, en ondertussen stuurt mijn collega de spin weer de vrije natuur in.

En zo is het toch nog goed gekomen. Maar wat was ik hysterisch zeg. Meestal is de uitspraak 'rustig maar, kalmte kan je redden' mij op het lijf geschreven, maar gisteren kon ik echt even niet kalm blijven. Gelukkig dat die collega begon te vloeken, anders was ik nu waarschijnlijk nog aan het rennen geweest...

Pfff, wat een ervaring zeg...

Vooroordelen

Eén van de bekendste vooroordelen is geloof ik wel: 'vrouwen kunnen niet kaartlezen'. Nou, gisteren heb ik me er maar weer eens aan gewaagd. We moesten zo ongeveer heel Rotterdam door, en steeds op andere locaties zijn. En jawel: ik heb meneer de chauffeur een paar keer echt grandioos verkeerd gestuurd! Alleen bij de laatste paar locaties ging het goed. Maar ja, dat is ook niet zo gek als je daar al een keer geweest bent op die dag...
En toch lag het niet helemaal aan mij: ze hadden gewoon steeds straten verplaatst die wel op de kaart stonden. Of ze waren ineens éénrichtingsweg geworden.

Of misschien keek ik gewoon een beetje verkeerd. Shit, ik kan écht niet kaartlezen!

Er was eens...

... een lief klein meisje dat vanuit een klein Brabants dorpje zo'n twee jaar geleden ging studeren in de Grote Stad Utrecht. Ze vond het leuk, en al gauw wilde ze ook een thuis in Utrecht. Na enige tijd zoeken vond ze dan een leuk, klein, gezellig kamertje met drie leuke huisgenootjes in de Grote Stad.

Al gauw had ze echter haar zinnen gezet op iets anders. Er bestaat namelijk een stichting die veel grotere en veel goedkopere kamers heeft. Dus toen mocht ze daar gaan hospiteren. En ze ging nog een keer hospiteren. En nog een keer. En nog een keer. En zo ging ze een tijdje door. En heel vaak kreeg ze een telefoontje met het bericht dat ze het nét niet geworden was. Of dat ze haar heel gezellig vonden en dat ze er lang over nagedacht hadden, maar dat ze tóch voor iemand anders gekozen hadden. Helaas. Ze had geen geluk.
Maar zoals het een goed sprookje betaamt, loopt ook dit natuurlijk goed af. Eindelijk, op 14 juni om half elf 's avonds kwam het verlossende telefoontje: 'Ik heb goed nieuws voor je! Je mag bij ons komen wonen als je wil...'. En of ze dat wou! Stomme vraag!

En zo vond dit lieve, kleine meisje uiteindelijk toch nog een leuke kamer, met negen leuke huisgenootjes en zelfs een huispoes in de zogenaamde Oranje Flat! En ze leefde nog lang en gelukkig...

Jubileum

Nog tweeëneenhalve week en dan is het zover: dan werk ik maar liefst vijf jaar bij het Pannenkoekenhuis met de lekkerste pannenkoeken van het hele land. Toch een hele prestatie, al zeg ik het zelf. Ik heb al veel collega's zien komen en gaan, maar ik vind het tot nu toe nog steeds heel erg leuk en ik blijf het ook nog wel even volhouden.

Er is alleen één ding dat ook bijna elke zondagavond weer terugkomt na een dagje (hard!) werken. En dat is een beetje jammer. Het is het volgende: als het druk is geweest, heb ik 's nachts ook steeds het gevoel dat ik nog aan het werk ben. Steeds als ik dan bijna in slaap val, wil ik mezelf wakker houden, omdat ik het gevoel heb dat er nog zoveel moet gebeuren. Altijd moet er dan nog wel een tafel opgenomen, afgeruimd of gepoetst worden of moeten er nog ergens drankjes gebracht worden. Echt heel vervelend is dat, dan ben je klaar met werken en dan ben je daar nog mee bezig. En ik weet ook echt niet wat ik er tegen moet doen.

Jammer, maar goed. Ik denk dat ik dat maar voor lief moet nemen, want het blijft een heel leuk baantje met leuke collega's. En natuurlijk elk weekend zo'n overheerlijke pannenkoek is ook mooi meegenomen!

Ik ben er uit:

Ik heb écht te weinig zelfdiscipline. En niet zomaar een beetje te weinig. Écht te weinig.
Ik zou gisteravond 'even' naar de kroeg gaan, om 'te kijken of er iets te doen is'. En ik zou ook écht op tijd naar huis gaan, om vroeg op te staan en dan maar eens heel actief aan de studie te gaan.
Plan één mislukte. Half vier thuis. Er was nog hoop voor plan twee.
Helaas, ook mislukt. Of het moet zijn dat je het vroeg vindt als je wekker om elf uur afgaat...
Dan ga ik me straks toch maar eens wagen aan plan drie, hoewel dat 'actief' waarschijnlijk wel tegen zal vallen...

Op de een of andere manier overkomt me dit altijd. Ik maak héle goede voornemens, maar van de uitvoering komt heel weinig. Stom dat ik daar dan net even te zwak voor ben.

Meloen & Thai Lemon

Ik heb sinds kort een nieuw baantje, bij Veldmark. Promotiewerk. En het is echt heel leuk! De afgelopen paar keren heb ik de nieuwste smaak van Dubbel Frisss gepromoot: Meloen & Thai Lemon (Mjammie!). En dat doen we dan in teams. En dat doen we dan in het hele land. Ik kom op plaatsen waarvan ik het bestaan niet eens afwist. Gisteren bijvoorbeeld: toen moest ik naar Ridderkerk. Of all places. En het was me daar toch een dolle bedoeling! Het leek net dat het hele dorp wakker geschud werd toen wij daar met ons standje Dubbel Frisss kwamen uitdelen. Maar het gekke was: het leek wel of de 'Ridderkerkenaren' (of hoe je die dan ook noemt...) bang waren van ons of van de Dubbel Frisss. Bijna niemand wilde proeven! Heel vreemd. Misschien had het ermee te maken dat we in de buurt stonden van het plaatselijke gekkenhuis en het bejaardentehuis. Maar goed, dan sta je je dus wel een beetje te vervelen met zijn zessen, als er niets in te schenken en niets uit te delen valt.

En wat je dan gaat doen? Juist, dan verzin je rare dingen.
Bijvoorbeeld dobbelspelletjes met Dubbel Frisss, in plaats van met alcohol. En ik kan je verzekeren: daar wordt je ongeveer net zo lacherig van!
Bijvoorbeeld de bekertjes zo neerzetten dat er smileys ontstaan, of kerstbomen, of (heel stout!) zelfs een joint!
Bijvoorbeeld met dienbladen vol Dubbel Frisss mensen 'opdrijven' zodat ze bijna wel Dubbel Frisss móeten proeven!
Bijvoorbeeld tegen argeloze voorbijgangers zeggen dat de bekertjes op de ene tafel wel alcohol bevatten en op de andere niet. En dan kijken welke ze pakken!

Kortom: het was een dolle bedoeling in Ridderkerk! Ik heb ervan genoten!

Zwaartekracht?

Er voltrekt zich de laatste paar weken een heus raadsel. In mijn keukenkastje wel te verstaan. In mijn keukenkastje staat zo'n kruidenbusje, met allemaal verschillende vakjes voor verschillende kruiden. Je weet wel: zo'n ding met een groot vakje voor het zout, een iets kleinere voor peper, en dan nog een stukje kleinere vakjes voor kerrie, knoflookpoeder, nootmuskaat en nog wat van dat soort dingen. En wat daar dan mee aan de hand is? Nou, het gaat om het vakje met het knoflookpoeder. De 'knoflook-korreltjes' zweven in hun vakje. Echt waar! De onderste maken geen contact met de bodem van het busje, maar hangen als het ware in de ruimte. En niet alleen als ik het busje op zijn kop houd! En het gekke is: ik kan zo hard op de bovenkant slaan als ik wil, maar ze weigeren gewoon naar de bodem te vallen. Ze blijven koste wat kost gewoon hangen waar ze hangen!

Nou was ik op de middelbare school absoluut geen 'bèta-leerling' zoals ze dat noemen. Ik snapte echt helemaal niets van wiskunde, natuurkunde en scheikunde. Maar wat ik toch dacht meegekregen te hebben, is dat er zoiets bestaat als zwaartekracht. En dat dat dan zoiets inhoudt dat dingen niet zomaar horen te zweven, maar dat ze door een of andere kracht (juist: de zwaartekracht) die sterker dan hen is, naar beneden getrokken worden. En als ik dan die theorie op mijn kruidenbusje toepas, kan ik toch wel spreken van een heus raadsel dat zich daarin afspeelt!