Emotiepsychologie

Heb net met college weer een leuk (nutteloos?) weetje gehoord dat ik jullie niet wil onthouden.
Kleine spieractiviteit in het gezicht kan er al voor zorgen dat ons humeur en onze emoties veranderen. Wanneer je een pen in je mond houdt aan één uiteinde, zul je na verloop van tijd een beetje verdrietig worden. Dit heeft te maken met de stand van je mond; je krijgt een soort van pruilmondje. Wanneer je echter een pen in de lengte in je mond houdt, dus eigenlijk ongeveer parallel aan je lippen, zul je na een tijdje juist vrolijker worden. Dit komt dan omdat je automatisch een beetje lacht. En dit is allemaal empirisch onderzocht!

Leuk toch, dat je als je verdrietig bent gewoon een pen in je mond kan stoppen en dat het dan na een tijd weer beter gaat?

Treinconversaties

Tja, daar kan ik eigenlijk kort over zijn: die zijn er nauwelijks. Althans, niet als je de gesprekken tussen bekenden niet meetelt. En ik vraag me eigenlijk af waarom die er nauwelijks zijn. Veel mensen reizen alleen. En veel mensen zitten uit verveling naar buiten te kijken, te telefoneren of bladeren tien keer de Metro of de Spits van a tot z en van voor naar achter door. Bijna niemand haalt het in zijn hoofd om een praatje te maken met de persoon tegenover of naast zich. Ik doe dat zelf ook niet hoor, laat ik daar duidelijk over zijn. Maar toch kan ik me voorstellen dat het regelmatig voor komt dat je op zich wel geïnteresseerd bent in de ander. Dat heb ik in ieder geval wel; wanneer ik bijvoorbeeld mensen met ontzettend grote koffers zie ben ik al benieuwd waar de reis voor die mensen heen gaat. Wanneer ik bijvoorbeeld een oudere man en vrouw met (waarschijnlijk) hun kleinkind zie ben ik benieuwd wat zij op zo'n dag gedaan hebben of gaan doen. Ik vind het leuk om te weten wat andere mensen beweegt, wat zij doen en waarom zij bijvoorbeeld juist op dat moment in die trein zitten. Dat kan een stukje nieuwsgierigheid zijn, maar zo zie ik het toch niet. Het lijkt er wel op alsof er een soort ongeschreven regel bestaat dat je 'vreemden' in de trein niet aan mag spreken ofzo. En dat vind ik ergens wel jammer, vooral wanneer ik me verveel en de persoon tegenover/naast me dat duidelijk ook doet. In liften lijkt die ongeschreven regel trouwens ook te bestaan; zelden worden er meer woorden gewisseld dan 'hallo' en 'doei'.

Wie gaat er mee die ongeschreven regels verbreken?

Nee!

Aaaah! Ik kan echt geen 'nee' zeggen! Ik probeer het te leren, maar het valt niet mee. Steeds wanneer ik gewoon 'nee' bedoel, komt er toch weer zo'n 'ok, vooruit dan...' uit. En dat wil ik niet. Daar krijg ik later alleen maar spijt van, als ik er even over nadenk. Dus, lieve mensen, ik wil dat jullie voortaan als ik zoiets zeg massaal vragen of ik er ook écht zo over denk of dat ik toch stiekem een andere mening heb. Dat is beter voor me. Anders ga ik me later weer druk maken en ga ik er later weer van balen, als het al te laat is...

Fatische post

Vorig jaar heb ik een vak gevolgd, waarvan ik werkelijk niks onthouden heb. Ok, bijna niks dan. De enige 'vakterm' die me van dat vak is bijgebleven is 'fatische communicatie'. En de docente die het vak gaf omschreef dat als volgt in een mooie pakkende en goed in het gehoor liggende volzin: 'Lullen om het lullen'. Oftewel: veel praten/communiceren maar eigenlijk niets zeggen. Inhoudsloos gezever dus.
En vandaag bedacht ik me iets. Het komt bij mij echt heel vaak voor dat ik ontzettend moet lachen. En dat ik dan op een gegeven moment niet meer weet waarom ik ook al weer was begonnen met lachen. Dan lijkt het er op dat ik gewoon maar blijf lachen om het lachen. Zou dat dan ook 'fatisch lachen' zijn? Ik vind het wel een mooi iets eigenlijk!

Elsjefieder heeft er weer zin in!

De laatste paar weken van een blok zijn meestal niet de leukste. Dingen waar je al een tijd mee bezig bent moeten dan ineens ook echt 'af' zijn. Er staan tentamens op het programma en vaak heb ik het dan ook gewoon wel een beetje gehad met mijn vakken. Na een weekje waarin ik alles even op een rustiger tempo deed, is vandaag het nieuwe blok weer begonnen. En ik heb er zin in! Eindelijk weer eens een blok waarin ik twee vakken ga volgen die me écht interessant lijken, en ik niet twee vakken heb gekozen 'omdat die me het minst saai leken'. Ja, ik heb er zin in! Zin om me in de stof te verdiepen. Zin om actief mee te doen met colleges. Zin om goed werk af te leveren. En de enige tip die ik mezelf hierbij kan geven is: 'Hou dit gevoel de komende 9 à 10 weken vast!' Dus, bij deze...

Doe gewoon je ding!

Aaaaah frustraties! Ik irriteer me echt mateloos aan een term die erg sterk in opkomst lijkt te zijn. Overal hoor en zie je hem. En het zegt echt totaal niks. En ik vind het zo ontzettend dom klinken. Ik heb het over 'mijn ding doen'. Ik heb me de laatste dagen echt verbaasd over hoeveel mensen dit gebruiken: 'Dat is niet zo mijn ding', 'Ik blijf gewoon lekker mijn ding doen' en 'Doe je ding'. Vreselijk. Zeg er dan gewoon bij wát dat 'ding' dan is! Het maakt niet uit wat het is, van mijn part is putjesscheppen of bedden inslapen jouw ding. Zég dat dan gewoon. Echt, dat klinkt minder stom dan 'mijn ding' zeggen.
Dus bij deze een oproep: ban de term! Blijf gewoon lekker je ding doen en praat er verder niet over. Ja, of beschrijf wat 'je ding' dan is. Whatever that may be...

Rode Rozen

Stel je voor: je loopt gewoon nietsvermoedend door Winkelcentrum Overvecht om je dagelijkse boodschapjes te doen. Beetje mee te fluiten en te zingen met de muziek. Stiekem ook een beetje in gedachten verzonken. Komt er opeens een man met een felrood jack (ik heb een hekel aan dat woord, maar dit was geen jas te noemen; het was echt zo'n glanzend-irritante-geluiden-makend-synthetisch-regenjack, je kent ze wel) op me aflopen. En da's niet zo erg, hij had ook nog een rode roos in zijn hand. En ik, nuchter als ik ben, denk dan natuurlijk iets in de trant van: 'Rot op met die roos, ik ken je niet en ik wil al helemaal geen roos van een rare onbekende man in een felrood jack!'. Gelukkig (op dat moment, later werd het 'jammer genoeg') kwam er net een vrouw van rechts aangesneld die schijnbaar wél interesse had in deze rode roos van de vreemde man met het rode jack. Ik was verlost! Totdat ik wat beter naar de man keek. Het was Wouter Bos! En zijn knalrode jack was opgesierd met het o zo bekende PVDA-logo. Had die vrouw toch net die laatste roos voor mijn neus weggegrist. Jammer, anders had ik toch mooi kunnen zeggen dat ik een rode roos had gekregen van Wouter Bos, volgens veel vrouwen de meest sexy politicus die ons land kent...

Ik hoop wel dat hij nu snapt dat ik géén PVDA ga stemmen bij de volgende verkiezingen!

Wijze les:

Stuur het kleine meisje Els nooit (maar dan ook écht nooit!) het grote enge Amsterdam in zonder een tot op elk detail uitgezochte routebeschrijving. Ze moet dan namelijk ter plaatse uit gaan zoeken hoe ze bij haar eindpunt moet komen. En dat is moeilijk. De plattegronden bij de tramhaltes zijn namelijk niet echt duidelijk, sommige grote verkeersaders staan daar gewoon niet op. Ook aan mensen vragen is een slecht idee, ze sturen je óf met een hele grote omweg naar de plaats van bestemming ('Je gaat hier links, dan na de brug weer links en als je dan bij de eerste zijstraat nog een stukje links gaat loop je zo op de straat af.' Ik bedoel: dat klínkt alleen al als een omweg...drie keer links, kun je niet beter één keer rechts gaan?), óf ze sturen je gewoon de verkeerde kant op. Óf ik begrijp hun uitleg gewoon niet. Zie je het al voor je? Klein meisje, in het grote Amsterdam, zonder routebeschrijving, zonder richtingsgevoel, plaats van bestemming: alleen de straatnaam bekend...

En nee: ik ben vandaag niet verdwaald. Ze hadden gewoon mijn straat verplaatst!