Leven gevonden!

Ik heb een paar dagen aan het idee moeten wennen, maar nu dan toch de heuglijke woorden: 'Ik heb weer een leven gevonden!'. Na het afronden van mijn laatste vakken eind juni/begin juli heb ik me eigenlijk nogal nutteloos gevoeld. Ik heb in juli en augustus wel veel gewerkt in de horeca, maar dat is na zeven jaar ook weer zo gewoon. Het voelt niet meer alsof je je écht ergens voor inzet. Natuurlijk ook gezellige dingen gedaan met vrienden enzo. Half augustus nog een weekje op vakantie geweest en meteen daarna zou de Grote Zoektocht naar de perfecte stage dan beginnen. Natuurlijk was dat een té optimistisch plan. Want na zo'n relaxte week heb je natuurlijk nog geen zin om na te denken over studie, je wilt dan alleen maar terug. Óf je bent bezig met het grote feest ter ere van papa en mama's 25-jarige huwelijk, da's veel leuker. Ietwat verlaat dan toch maar gaan solliciteren. Op heel weinig vacatures. Want communicatie-stagiares zijn dus blijkbaar niet zo gewild. En als ze al gewild zijn mogen ze geen Universitaire opleiding volgen, want dan moet je onderzoek doen en dat is eng. En dan heb je door dat enge onderzoek natuurlijk geen tijd meer om lekker goedkoop de dagelijkse rotklusjes op te knappen. Open sollicitaties naar gave communicatiebureaus hebben ook niet veel nut kan ik je uit ervaring vertellen. Maar nu heb ik het hoor!

Wat het dan geworden is? De communicatie-afdeling van De Nationale Jeugdraad. Die organisatie kende ik van de campagne 'Ik ben geweldig' in samenwerking met TMF. En ja ik biecht bij deze op dat ik wel eens TMF kijk. Maar dat even terzijde... Ik kan uit de grond van mijn hart zeggen dat ik echt heel veel zin heb in deze paar maanden! Ik heb het wel een beetje gehad met alle onderzoeksartikelen van wetenschappers met onuitspreekbare namen over soms totaal niet praktisch relevante onderwerpen. Laat mij maar weer 's gewoon lekker praktisch bezig zijn! En eens een onderzoek doen waar een organisatie ook écht wat aan heeft. Zo, met de motivatie zit het wel goed in ieder geval. Ik ga ervoor, voor dit (tijdelijke) nieuwe leven!

Rotterdam

Ik weet dat ik hier geen vrienden mee ga maken, maar ik heb echt gewoon helemaal niks met Rotterdam! Al die postmoderne bouwwerken, vooral heel veel bouwputten (ja dat is iedere keer dat ik in Rotterdam was nog zo geweest!), de havens (trauma na excursie op de middelbare school: hele dag lang alleen maar containers kijken!), het verschrikkelijke accent van de inwoners (niks tegen mijn zachte G!) en gewoon de sfeer die er hangt spreken me niet aan. En wat misschien wel het verschrikkelijkste is: de metro daar. Ik kan er echt niet mee omgaan en ja, dat ligt waarschijnlijk gewoon aan mezelf. Al meerdere malen heb ik op het verkeerde perron gestaan. Het staat er ook allemaal zo onduidelijk. Doe gewoon net als in échte wereldsteden: zet ook op de perrons duidelijk neer waar dat stomme ding heengaat, en niet alleen 3 kilometer terug als je al 4 (0verigens wel hele schone!) roltrappen verder bent. Verder heb ik me al meerdere malen afgevraagd hóe ik in hemelsnaam door die poortjes moet. Overal staan aankondigingen van de OV-chipkaart, dan ga ik er van uit dat je die ook daadwerkelijk nodig hebt. Maar nee, gewoon je OV in zo'n gleufje stoppen en 't lukt ook. En laat ik dat dan weer net doen bij een poortje waar het dus wél alleen met de OV-chipkaart kan. En dan als je uit het metrostation wil: staan er bij die poortjes overal rode kruisjes. Dan denk ik: daar kun je niet door, behalve met je OV-chipkaart. Maar nee, haastende Rotterdammers laten deze afwachtende Brabantse gewoon verbouwereerd achter als blijkt dat je er überhaupt geen chipkaart of OV of wat dan ook in hoeft te stoppen. Ik zei het al eerder bij een bezoek aan deze stad: 'Ik voel me altijd zo'n kneus in Rotterdam!'