Rotterdam

Ik weet dat ik hier geen vrienden mee ga maken, maar ik heb echt gewoon helemaal niks met Rotterdam! Al die postmoderne bouwwerken, vooral heel veel bouwputten (ja dat is iedere keer dat ik in Rotterdam was nog zo geweest!), de havens (trauma na excursie op de middelbare school: hele dag lang alleen maar containers kijken!), het verschrikkelijke accent van de inwoners (niks tegen mijn zachte G!) en gewoon de sfeer die er hangt spreken me niet aan. En wat misschien wel het verschrikkelijkste is: de metro daar. Ik kan er echt niet mee omgaan en ja, dat ligt waarschijnlijk gewoon aan mezelf. Al meerdere malen heb ik op het verkeerde perron gestaan. Het staat er ook allemaal zo onduidelijk. Doe gewoon net als in échte wereldsteden: zet ook op de perrons duidelijk neer waar dat stomme ding heengaat, en niet alleen 3 kilometer terug als je al 4 (0verigens wel hele schone!) roltrappen verder bent. Verder heb ik me al meerdere malen afgevraagd hóe ik in hemelsnaam door die poortjes moet. Overal staan aankondigingen van de OV-chipkaart, dan ga ik er van uit dat je die ook daadwerkelijk nodig hebt. Maar nee, gewoon je OV in zo'n gleufje stoppen en 't lukt ook. En laat ik dat dan weer net doen bij een poortje waar het dus wél alleen met de OV-chipkaart kan. En dan als je uit het metrostation wil: staan er bij die poortjes overal rode kruisjes. Dan denk ik: daar kun je niet door, behalve met je OV-chipkaart. Maar nee, haastende Rotterdammers laten deze afwachtende Brabantse gewoon verbouwereerd achter als blijkt dat je er überhaupt geen chipkaart of OV of wat dan ook in hoeft te stoppen. Ik zei het al eerder bij een bezoek aan deze stad: 'Ik voel me altijd zo'n kneus in Rotterdam!'