Working life

Terwijl half Nederland afreist om bruin te bakken, te feesten of cultuur te snuiven aan de Spaanse Costa's, het welbekende Chersonissos, Ierland, Turkije of nog tropischer oorden als Zuid-Amerika, ben ik fulltime aan het werk. En dat bevalt me erg goed! Ik zou ook echt heel graag een weekje naar de zon willen, maar wat voelt het ook fijn om gewoon lekker bezig te zijn. Na een maand rust, slecht weer en verveling was ik hier toch echt wel weer aan toe. Elke dag om 7 uur de deur uit en 's avonds om een uur of 7 weer thuis. Het zijn lange dagen, maar ik vind het niet eens erg. Heb zelfs nog geen enkele keer een ochtenhumeur gehad! Conclusie: het is fijn om weer echt een leven te hebben! Vakantie vieren doen we later wel weer...

Wat ik dan doe? Dat vraag me maar gewoon, ik kan er vast veel enthousiaster over vertellen dan nu hier op te schrijven! ;)

Voedsel voor taalpuristen

Bedankt redactie van de Viva! Bedankt redactie van de Viva voor deze onzorgvuldigheid. Door een kleine typ- of, eigenlijk meer waarschijnlijk, een spelfout, heb ik zojuist zo'n 5 minuten compleet dubbel gelegen. Geweldig om te schrijven over 'The Black Eyed Pies'. In acht nemende dat het laatste woord in overeenstemming met de overige woorden ook Engels is, heb ik nu dus lol om taarten met zwarte ogen. Of het is gewoon heel kinderachtig lachen om het Nederlandse pies. Het is maar net hoe je het bekijkt.

En ja, hiermee solliciteer ik ook indirect naar een plekje in de redactie. Ik had deze fout er namelijk wél uitgehaald.

De spijkerjas

Ik weet het: ik heb schandalig lang niets gepost! Maar daar gaat vanaf vandaag weer verandering in komen. Mijn scriptie beheerste een paar maanden nogal mijn leven en dus kon ik even de motivatie niet vinden om interessante, leuke, grappige, onzinnige en domme stukjes te posten op mijn blog. Maar nu ben ik afgestudeerd (jeeej, Master of Arts!) en houden andere dingen mij bezig...

Bijvoorbeeld, om maar meteen met de spreekwoordelijke deur in huis te vallen, of de spijkerjas als mode-item terugkomt? Een paar weken (of zijn het inmiddels maanden?) geleden zag ik overal in het straatbeeld weer spijkerjasjes opduiken. Lompe dikke echte Utrechtse dames (meestal hoogblond) die waarschijnlijk hun jasje van jaaaren geleden weer opgeduikeld hadden, lieve kindertjes met schattige vlechtjes met spijkerjasjes met roze frutsels, jongeren of studenten met jasjes van de H&M of de Vero Moda, yuppen met exemplaren van Ralph Lauren... Het waren dus niet alleen maar 'oude' exemplaren, maar ook recentelijk gekochte! Mensen van mijn leeftijd zouden immers al lang uit de vorige generatie spijkerjasjes gegroeid zijn. En yuppen zie ik er niet echt voor aan om een kledingstuk zooo lang te bewaren. En in de winkels zag ik ze ook weer hangen. Wat nu de clou van dit verhaal is? Nou, die is er niet echt... Maar ik vond het gewoon opvallend dat zo'n simpel kledingstuk jarenlang nauwelijks te bekennen is en ik er nu ineens weer zoveel tegenkom! En ja, dit was echt de meest geschikte post waarmee ik de radiostilte op mijn weblog wilde stoppen, dat belooft wat voor de toekomst!

Aaaha, koffie!

Ik houd van koffie. Het is lekker, vooral 's ochtends dat eerste bakkie als je je dag begint. Maar er is iets met koffie wat ik maar niet kan begrijpen. In de Albert Heijn waar ik boodschappen doe staat zo'n koffie-automaat. En iedere boodschappen-doende klant kan genieten van een versgezet gratis kopje Perla-koffie. Op zich een goed initiatief. Maar ik begrijp het niet: hele volksstammen zitten daar op bankjes (waarom die in een supermarkt staan is me ook een raadsel) een half uur lang (als het niet meer is, ik hang daar nooit zolang rond) te 'genieten' van hun koffie en te kletsen. Maar je gaat toch naar de supermarkt omdat je dingen moet hebben? En dat doe je toch bij voorkeur gewoon 'even snel'? Je gaat toch niet naar de supermarkt om je sociale contacten op peil te houden en bij te kletsen? Als ik dat wil doen ga ik wel naar de Mockamore: lekkerdere koffie (dat denk ik althans want ik weiger koffie in een supermarkt te drinken) en de ambiance is veel sfeervoller. Jammer alleen dat je daar wél moet betalen...

De Bonobo-generatie

Door de Universiteit van Utrecht is onderzoek gedaan naar het effect van sexy videoclips op jongeren. Zoals waarschijnlijk iedereen inmiddels al wel gehoord heeft, heeft dit wél een effect op meisjes maar nauwelijks of niet op jongens. Ok, prima, dat kan. Maar nu is er een andere wetenschapper (Zouden zij vroeger ook al gezegd hebben: 'Ik wil later wetenschapper worden!'?) die dezelfde generatie als waarbij dit onderzocht is, benoemd heeft tot 'Bonobo-generatie'. Ik weet niet hoor, maar ik heb op mijn middelbare school bij Biologie geleerd dat Bonobo's apen zijn die eigenlijk niets doen dan de hele dag seks hebben. Dit in je achterhoofd hebbende gaat het toch nogal ver om daar een hele generatie mee te vergelijken?? Ik bedoel, die jongeren gaan in ieder geval af en toe naar school (ok, de 1040 uur halen ze niet) én ze kijken naar sexy videoclips (toevallig zapte ik gisteren langs de 'Top 25 sexy videoclips' op TMF...). Ze zouden zo genoemd worden omdat ze zich goed voelen en een kwalitatief hoogwaardig sociaal netwerk hebben. Maar willen ze beweren dat ze daar geen beter woord voor kunnen verzinnen dan 'Bonobo-generatie'? Er moet toch vast íets beters te verzinnen zijn...

10.324 woorden

Net als veel mensen in mijn omgeving, kan ik sindskort ook zeggen 'Ik ben met mijn scriptie bezig'. Die scriptie houdt me behoorlijk bezig en ik kan zeggen dat ik er al met al ook wel goed mee bezig ben. En nee, dan geef ik geen indicatie van hoeveel woorden ik al heb. Dat vind ik namelijk de grootst mogelijke onzin die er is. Uitspraken als: 'Ik moet een scriptie schrijven van 20.000 woorden' kan ik dan ook bijna niet serieus nemen. Gaat het dan echt om het aantal woorden? Dat zegt toch helemaal niets? Is een scriptie die alleen een opsomming geeft van theorieën dan net zo goed als een scriptie die ingaat op verbanden en tekortkomingen van theorieën, als ze maar allebei genoeg woorden hebben? Mijn idee is dat je met een scriptie laat zien dat je zelfstandig een onderzoek kunt uitvoeren; een soort kroon op je werk dat je tijdens je studie hebt verricht. En dat het dan gaat om het leggen van verbanden tussen theorieën en het verantwoorden van keuzes die je in je scriptie maakt. Als er een touw aan je verhaal vast te knopen is, maakt het toch niet uit of je nou 10.932 of 15.328 woorden hebt? Ok, ik begrijp ook wel dat je niet met één of twee a4-tjes aan moet komen, maar dat begrijpt de gemiddelde schriptieschrijver ook heus wel.
Dus bij deze een oproep aan alle Universiteiten en Hogescholen: ban de 'aantal-woorden-eis'! Laat studenten zelf uitzoeken hoeveel woorden ze nodig hebben om hun onderzoek duidelijk te rapporteren. Zoals de aloude opvatting: kwaliteit boven kwantiteit!

Ik heb #!*#@^ mijn bus gemist!

Dat kun je dus ook bijvoorbeeld zó verwoorden: 'Ik weet zeker dat ik om 5 over half boven bij de bussen aankwam. Zie ik daar inderdaad een hele armada aan bussen wegrijden'.

Zomaar gehoord op een willekeurige dinsdagnacht op Utrecht Centraal. Vond het zo'n geweldige uitspraak dat ik hem jullie niet wilde onthouden!