10.324 woorden

Net als veel mensen in mijn omgeving, kan ik sindskort ook zeggen 'Ik ben met mijn scriptie bezig'. Die scriptie houdt me behoorlijk bezig en ik kan zeggen dat ik er al met al ook wel goed mee bezig ben. En nee, dan geef ik geen indicatie van hoeveel woorden ik al heb. Dat vind ik namelijk de grootst mogelijke onzin die er is. Uitspraken als: 'Ik moet een scriptie schrijven van 20.000 woorden' kan ik dan ook bijna niet serieus nemen. Gaat het dan echt om het aantal woorden? Dat zegt toch helemaal niets? Is een scriptie die alleen een opsomming geeft van theorieën dan net zo goed als een scriptie die ingaat op verbanden en tekortkomingen van theorieën, als ze maar allebei genoeg woorden hebben? Mijn idee is dat je met een scriptie laat zien dat je zelfstandig een onderzoek kunt uitvoeren; een soort kroon op je werk dat je tijdens je studie hebt verricht. En dat het dan gaat om het leggen van verbanden tussen theorieën en het verantwoorden van keuzes die je in je scriptie maakt. Als er een touw aan je verhaal vast te knopen is, maakt het toch niet uit of je nou 10.932 of 15.328 woorden hebt? Ok, ik begrijp ook wel dat je niet met één of twee a4-tjes aan moet komen, maar dat begrijpt de gemiddelde schriptieschrijver ook heus wel.
Dus bij deze een oproep aan alle Universiteiten en Hogescholen: ban de 'aantal-woorden-eis'! Laat studenten zelf uitzoeken hoeveel woorden ze nodig hebben om hun onderzoek duidelijk te rapporteren. Zoals de aloude opvatting: kwaliteit boven kwantiteit!

Ik heb #!*#@^ mijn bus gemist!

Dat kun je dus ook bijvoorbeeld zó verwoorden: 'Ik weet zeker dat ik om 5 over half boven bij de bussen aankwam. Zie ik daar inderdaad een hele armada aan bussen wegrijden'.

Zomaar gehoord op een willekeurige dinsdagnacht op Utrecht Centraal. Vond het zo'n geweldige uitspraak dat ik hem jullie niet wilde onthouden!

Groen-geel-rood-paars-oranje fruitsnoepje

Vandaag begon ik aan een rol Fruit-tella. Voor mij echt jeugdsentiment, ik denk dat ik die dingen al minstens 10 jaar niet meer gegeten heb. Maar deze rol zat ik mijn kerstpakket, dus hij moest er aan geloven. Ik pakte eerst twee snoepjes en legde de rol weg, omdat ik anders alles in één keer zou opeten. Twee paarse waren het. En laat ik die nou net het minst lekker vinden. Ik haalde de rol weer tevoorschijn en pakte er nog twee. Een groene (die waren er vroeger nog niet!) en een oranje. Groen vond ik niet heel lekker, het was een soort van wannabe-appelsmaak. Oranje was vroeger al mijn favoriet en dat is hij nog steeds, met zijn zoete sinaasappelachtige smaak. Waar ik vooraf bang voor was, gebeurde ook: ik had zin in nog meer Fruit-tella. Dus gunde ik mezelf nog één snoepje. Gelukkig zat er een oranje papiertje om het bovenste snoepje, dus ik kon nu dan écht eindigen met mijn lievelingssmaak. Maar wat bleek? Onder dat oranje papiertje zat een groene Fruit-tella! Mét wannabe-appelsmaak. Stom toch?

Ik zal er maar niet bij vertellen dat ik vervolgens nog een paarse en nog een groene heb moeten opeten voordat ik kon eindigen met mijn favoriete oranje snoepje...

In love

Ik was er nog niet van overtuigd dat het bestond, maar dit weekend is het voor mij bevestigd: liefde op het eerste gezicht bestaat! Al vanaf de eerste minuut zijn hij en ik onafscheidelijk, we kunnen elkaar maar niet loslaten. Als ik hem aankijk, ga ik al bijna kwijlen. Ik sta er mee op en ik ga er mee slapen. Hij oefent zo'n ongelooflijke aantrekkingskracht op me uit en hij begrijpt me gewoon. Als ik vraag of hij iets voor mij wil doen, doet hij dat gewoon zonder eerst tien keer te aarzelen of zonder dat ik het op tien verschillende manieren moet vragen. Ik weet zeker dat hij mij ook begrijpt. Ik voel dat deze liefde voorlopig niet stuk gaat. Dit is échte liefde!
Mijn nieuwe laptop en ik...zucht...