Muziektip

Heb je dat wel eens, dat je bij het horen van een bepaald liedje of een bepaald album al meteen onder de indruk bent? Nou, dat had ik dus laatst, en wel met de 19-jarige Schotse singer/songwriter Paolo Nutini. Op zijn album 'These Streets' staan tien heerlijke nummers. Mooi als achtergrondmuziek, maar ook mooi om de teksten. Én, niet geheel onbelangrijk, gezongen door een prachtige stem! Jullie horen het al, ik ben fan!

Memories

Daar zit ik dan, een beetje op mijn kamer vakantie te vieren. Heel vreemd om na een stage van bijna vier maanden ineens drie weken vrij te zijn. Ik moet nog wel een stageverslag schrijven en nog wat andere dingen waar je normaal niet aan toe komt als je ongeveer fulltime werkt en maar zeer parttime thuis bent. Maar da’s toch anders. Vandaag heerlijk gewoon weer eens thuis geluncht en ’s middags even lekker een tijdschrift gelezen. Daar was ik toch ook wel weer eens aan toe, hoewel mijn stage echt super goed is bevallen.

In het begin was het natuurlijk wel wennen, vooral het vroege opstaan. En dat dagelijks. Maar leuke werkzaamheden en enthousiaste en gedreven collega’s maken heel veel goed. Bijna nooit stond ik ’s ochtends met een ochtendhumeur op de trein te wachten. Bijna altijd had ik zin in weer een werkdag en was ik vastbesloten er weer volop tegenaan te gaan. En als je dan op je laatste dag nog eens niets dan lof over je uitgestort krijgt (‘buitengewone inzet’, ‘geweldige schrijfvaardigheid en –stijl’ en een ‘glansrijke carrière’ die me wordt toegewenst), dan weet je waar je het allemaal voor gedaan hebt. Fijn, die wederzijdse positiviteit!

Ik heb vooraf heel lang getwijfeld of ik er wel goed aan zou doen om later met mijn master te beginnen om vrijwillig een paar maanden stage te lopen. Maar nu kan ik zeggen dat ik er van overtuigd ben dat het een goede keuze is geweest en ik er veel van geleerd én van genoten heb! Nu nog maar hopen dat de bijbaan-onderhandelingen ook nog positief uitpakken.
Duimen jullie voor me?

Wannabe-bloedneus

Ik eet een keer bij mijn ouders. Mijn moeder heeft heel pittig thais gekookt. Lekker, maar ik krijg er altijd zo'n loopneus van. Ik veeg een keer met mijn vinger onder mijn neus door om de schade van deze keer op te meten. Bloed aan mijn vinger. Nog maar een keer, even zoeken naar bevestiging. Minder bloed aan mijn vinger. Verschrikte uitroep: 'Whaaa! Een Wannabe-bloedneus!!'. Drie vragende blikken: 'Wannabe-bloedneus?'. In koelen bloede het antwoord: 'Ja, het loopt er niet uit!'
Tot zover de uit het leven gegrepen etenstijd-verhalen...