Vorig jaar heb ik een vak gevolgd, waarvan ik werkelijk niks onthouden heb. Ok, bijna niks dan. De enige 'vakterm' die me van dat vak is bijgebleven is 'fatische communicatie'. En de docente die het vak gaf omschreef dat als volgt in een mooie pakkende en goed in het gehoor liggende volzin: 'Lullen om het lullen'. Oftewel: veel praten/communiceren maar eigenlijk niets zeggen. Inhoudsloos gezever dus.
En vandaag bedacht ik me iets. Het komt bij mij echt heel vaak voor dat ik ontzettend moet lachen. En dat ik dan op een gegeven moment niet meer weet waarom ik ook al weer was begonnen met lachen. Dan lijkt het er op dat ik gewoon maar blijf lachen om het lachen. Zou dat dan ook 'fatisch lachen' zijn? Ik vind het wel een mooi iets eigenlijk!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment