Groen-geel-rood-paars-oranje fruitsnoepje

Vandaag begon ik aan een rol Fruit-tella. Voor mij echt jeugdsentiment, ik denk dat ik die dingen al minstens 10 jaar niet meer gegeten heb. Maar deze rol zat ik mijn kerstpakket, dus hij moest er aan geloven. Ik pakte eerst twee snoepjes en legde de rol weg, omdat ik anders alles in één keer zou opeten. Twee paarse waren het. En laat ik die nou net het minst lekker vinden. Ik haalde de rol weer tevoorschijn en pakte er nog twee. Een groene (die waren er vroeger nog niet!) en een oranje. Groen vond ik niet heel lekker, het was een soort van wannabe-appelsmaak. Oranje was vroeger al mijn favoriet en dat is hij nog steeds, met zijn zoete sinaasappelachtige smaak. Waar ik vooraf bang voor was, gebeurde ook: ik had zin in nog meer Fruit-tella. Dus gunde ik mezelf nog één snoepje. Gelukkig zat er een oranje papiertje om het bovenste snoepje, dus ik kon nu dan écht eindigen met mijn lievelingssmaak. Maar wat bleek? Onder dat oranje papiertje zat een groene Fruit-tella! Mét wannabe-appelsmaak. Stom toch?

Ik zal er maar niet bij vertellen dat ik vervolgens nog een paarse en nog een groene heb moeten opeten voordat ik kon eindigen met mijn favoriete oranje snoepje...

In love

Ik was er nog niet van overtuigd dat het bestond, maar dit weekend is het voor mij bevestigd: liefde op het eerste gezicht bestaat! Al vanaf de eerste minuut zijn hij en ik onafscheidelijk, we kunnen elkaar maar niet loslaten. Als ik hem aankijk, ga ik al bijna kwijlen. Ik sta er mee op en ik ga er mee slapen. Hij oefent zo'n ongelooflijke aantrekkingskracht op me uit en hij begrijpt me gewoon. Als ik vraag of hij iets voor mij wil doen, doet hij dat gewoon zonder eerst tien keer te aarzelen of zonder dat ik het op tien verschillende manieren moet vragen. Ik weet zeker dat hij mij ook begrijpt. Ik voel dat deze liefde voorlopig niet stuk gaat. Dit is échte liefde!
Mijn nieuwe laptop en ik...zucht...

Tweeling-onhandigheden

Waarom schijnen zo ongeveer alle bedrijven of instellingen of whatever het begrip tweeling niet te kennen? Dat je systeem toevallig zoekt op achternaam en geboortedatum, ok. Maar dat betekent niet dat je zomaar blind kunt vertrouwen op dat systeem. Twee keer iets binnenkrijgen dezelfde achternaam en geboortedatum betekent niet dat je de ene zomaar kunt negeren! Gebruik toch ook eens je gezonde verstand in plaats van altijd maar op machines te vertrouwen! Scheelt een heleboel tweelingen weer een hoop achterna-gebel...
Zo, dat lucht op.

Stereo-plassen

Onder onze wc zit nog een wc. Dat krijg je als je in een flat woont en elk huis op elke verdieping precies dezelfde indeling heeft. Niks mis mee verder, maar er is iets wat me al een tijd opvalt. Het lijkt wel of er bij onze benedenburen constant iemand op de wc zit. Of er zit steeds iemand als ik er zit. Altijd als ik naar de wc ga, hoor ik het rolletje van de benedenburen rammelen. En dan niet zomaar rammelen, echt zo dat er iemand een paar flinke rukken aan het papier geeft. Je weet wel hoe dat klinkt, alsof iemand de halve rol in één keer afrolt. En dat is echt altijd; of ik er nou 's ochtends om 7.23, 's middags om 15.18 of 's avonds om 23.02 uur zit. En ja, laatst zelfs om 4.39 uur! Iedere keer maar weer hoor ik dat rolletje. Da's toch te bizar voor woorden?!?

Levensdoel

'Ik wil de wereld verbeteren!'
Dat was het levensdoel van iemand die ik laatst sprak. Zelfs na mijn 'Doe niet zo naïef', 'Nu ff serieus' en 'Nee, jouw persoonlijke levensdoel!' bleef hij erbij. Hij moest en zou de wereld verbeteren. Hóe maakte hem niet zoveel uit en dat wist hij ook nog niet precies, maar hij ging het sowieso doen.

Dit zette mij aan het denken. Ik heb nooit voor mezelf een écht levensdoel bepaald. Hooguit gewoon genieten van de dingen die ik doe en zoveel mogelijk van de wereld zien. Natuurlijk ben ik ook voor wereldvrede en wil ik dat iedereen op de wereld genoeg eten en drinken heeft en lang en gelukkig leeft. Maar dat zie ik niet als mijn persoonlijke doelen. Ik zie namelijk niet hoe ik daar als één van de miljarden mensen op aarde concreet iets aan kan doen. Dus het lijkt me een beetje te hoog gegrepen om mezelf 'de wereld verbeteren' als doel te stellen. Of ben ik gewoon zo'n simpele ziel die alles prima vindt zolang het maar leuk is?

Blij met mijn naam!

Boodschappen doe ik vaak bij dezelfde Albert Heijn. Gewoon omdat ik daar toch langs fiets. En hij is niet groot, maar ze hebben gewoon genoeg om dagelijks een lekkere maaltijd te bereiden. Omdat die boodschappenwinkel redelijk klein is, ken ik ook al het personeel van gezicht. Zo is er één meisje dat altijd chagrijnig kijkt. Eén meisje dat écht heel snel alle boodschappen langs het bliepertje werkt. Ook al is haar rij bij de kassa langer, dan durf ik er nog te gaan staan! En er is één meisje met een ontzettend gelhoofd. Ieuw, da's echt ontzettend vies! Ik bedoel, als je zoveel gel in je haar plakt is het effect van je haar wassen toch al meteen weg? En ze heeft altijd grote gouden oorbellen, daarom mag ik haar al niet. Maar ik heb nog iets ontdekt over dat meisje: haar naam. Het mens heet Princilla! Ik zag het op haar naamkaartje staan. Hoe verzin je zoiets in hemelsnaam? Dan ben ik toch blij dat ik Els heet. Of zoals ze dat in Brabant zeggen: Petronella Gijsberta Wilhelmina...

Leven gevonden!

Ik heb een paar dagen aan het idee moeten wennen, maar nu dan toch de heuglijke woorden: 'Ik heb weer een leven gevonden!'. Na het afronden van mijn laatste vakken eind juni/begin juli heb ik me eigenlijk nogal nutteloos gevoeld. Ik heb in juli en augustus wel veel gewerkt in de horeca, maar dat is na zeven jaar ook weer zo gewoon. Het voelt niet meer alsof je je écht ergens voor inzet. Natuurlijk ook gezellige dingen gedaan met vrienden enzo. Half augustus nog een weekje op vakantie geweest en meteen daarna zou de Grote Zoektocht naar de perfecte stage dan beginnen. Natuurlijk was dat een té optimistisch plan. Want na zo'n relaxte week heb je natuurlijk nog geen zin om na te denken over studie, je wilt dan alleen maar terug. Óf je bent bezig met het grote feest ter ere van papa en mama's 25-jarige huwelijk, da's veel leuker. Ietwat verlaat dan toch maar gaan solliciteren. Op heel weinig vacatures. Want communicatie-stagiares zijn dus blijkbaar niet zo gewild. En als ze al gewild zijn mogen ze geen Universitaire opleiding volgen, want dan moet je onderzoek doen en dat is eng. En dan heb je door dat enge onderzoek natuurlijk geen tijd meer om lekker goedkoop de dagelijkse rotklusjes op te knappen. Open sollicitaties naar gave communicatiebureaus hebben ook niet veel nut kan ik je uit ervaring vertellen. Maar nu heb ik het hoor!

Wat het dan geworden is? De communicatie-afdeling van De Nationale Jeugdraad. Die organisatie kende ik van de campagne 'Ik ben geweldig' in samenwerking met TMF. En ja ik biecht bij deze op dat ik wel eens TMF kijk. Maar dat even terzijde... Ik kan uit de grond van mijn hart zeggen dat ik echt heel veel zin heb in deze paar maanden! Ik heb het wel een beetje gehad met alle onderzoeksartikelen van wetenschappers met onuitspreekbare namen over soms totaal niet praktisch relevante onderwerpen. Laat mij maar weer 's gewoon lekker praktisch bezig zijn! En eens een onderzoek doen waar een organisatie ook écht wat aan heeft. Zo, met de motivatie zit het wel goed in ieder geval. Ik ga ervoor, voor dit (tijdelijke) nieuwe leven!

Rotterdam

Ik weet dat ik hier geen vrienden mee ga maken, maar ik heb echt gewoon helemaal niks met Rotterdam! Al die postmoderne bouwwerken, vooral heel veel bouwputten (ja dat is iedere keer dat ik in Rotterdam was nog zo geweest!), de havens (trauma na excursie op de middelbare school: hele dag lang alleen maar containers kijken!), het verschrikkelijke accent van de inwoners (niks tegen mijn zachte G!) en gewoon de sfeer die er hangt spreken me niet aan. En wat misschien wel het verschrikkelijkste is: de metro daar. Ik kan er echt niet mee omgaan en ja, dat ligt waarschijnlijk gewoon aan mezelf. Al meerdere malen heb ik op het verkeerde perron gestaan. Het staat er ook allemaal zo onduidelijk. Doe gewoon net als in échte wereldsteden: zet ook op de perrons duidelijk neer waar dat stomme ding heengaat, en niet alleen 3 kilometer terug als je al 4 (0verigens wel hele schone!) roltrappen verder bent. Verder heb ik me al meerdere malen afgevraagd hóe ik in hemelsnaam door die poortjes moet. Overal staan aankondigingen van de OV-chipkaart, dan ga ik er van uit dat je die ook daadwerkelijk nodig hebt. Maar nee, gewoon je OV in zo'n gleufje stoppen en 't lukt ook. En laat ik dat dan weer net doen bij een poortje waar het dus wél alleen met de OV-chipkaart kan. En dan als je uit het metrostation wil: staan er bij die poortjes overal rode kruisjes. Dan denk ik: daar kun je niet door, behalve met je OV-chipkaart. Maar nee, haastende Rotterdammers laten deze afwachtende Brabantse gewoon verbouwereerd achter als blijkt dat je er überhaupt geen chipkaart of OV of wat dan ook in hoeft te stoppen. Ik zei het al eerder bij een bezoek aan deze stad: 'Ik voel me altijd zo'n kneus in Rotterdam!'

Tegenvaller

De vakantie. Weken of zelfs maanden keek ik er naar uit. Lekker niks doen, lekker uitslapen, eindelijk genieten van de rust. Maar nu de vakantie een paar weken duurt valt het me eigenlijk alleen maar tegen. Ik werk elke week vier dagen. En dat vind ik prima: ik maak me nuttig, ben bezig, verdien er geld mee, heb lol met mijn collega's en vind het werk zelfs na zeven jaar nog leuk. Maar die andere drie dagen van de week...Eerlijk gezegd zijn die maar doodsaai. Ik doe eigenlijk gewoon helemaal niets. Beetje lezen, beetje tv kijken, beetje hangen. Maar dat zijn nou niet echt dingen waar ik heel gelukkig van word. Ok, af en toe ga ik lekker koffie drinken, lunchen of even de stad in. Maar dat is niet genoeg, ik wil actie! Een dagje pretpark (Efteling!!), lekker een dagje een voor mij vreemde stad bezoeken, lekker de hele middag op het terras zitten (ok, misschien ligt 't ook deels aan het weer dat ik zo weinig leuks onderneem), mijn pas aangeschafte Museumjaarkaart gebruiken, gewoon weer onder de mensen zijn en gezelligheid. Dus, wie doet er mee? Iemand verder nog originele ideeën én tijd over op de maandagen, dinsdagen of woensdagen??

Dan maar niets

De laatste tijd krijg ik van verschillende mensen te horen dat ik mijn weblog weer eens moet updaten. "Je hebt vakantie, dus tijd kan nu niet meer het probleem zijn!". Tja, ze hebben gelijk dat tijd niet meer het probleem is, dat heb ik nu even in overvloed. Maar nu heb ik weer een gebrek aan inspiratie. Ik weet gewoon niet waar ik over moet schrijven.

Zo zou ik kunnen melden dat ik aan het begin van mijn vakantie last had van ontzettende opruim- en schoonmaakwoede en dat nu mijn kamer dus weer helemaal spic en span is. Ik zou kunnen melden dat ik deze vakantie heerlijke aardbeien-margharita's heb ontdekt bij Stadscafé Broers (die benaming 'stadscafé' heb ik nog nooit begrepen...). Ik zou kunnen melden dat ik het uitslapen nog niet verleerd ben. Ik zou kunnen melden dat ik het fijn vind om weer meer tijd met vrienden te kunnen doorbrengen en niet alleen maar zit te studeren. Ik zou kunnen melden dat ik gisteren heerlijk met mijn moeder en mijn zus ben gaan shoppen, lunchen en koffie drinken (tip: grote cappucino's bij Orloff aan het Wed!) in Utrecht. Ik zou kunnen melden dat ik gisteren weer eens een écht boek heb gekocht. Ik zou kunnen melden dat mijn nieuwe Hema-agenda voor volgend collegejaar al binnen is en dat ik deze nu al gepimpt heb (lees: een ander kaartje in het doorzichtige hoesje aan de voorkant heb gestopt).

Maar dat doe ik allemaal niet. Ik vind het allemaal weinig weblog-waardige (zie die mooie alliteratie) dingen. Dus dan wordt het voorlopig nog maar even niets.

asdreiug

En nog iets: jullie kennen die vervelende letters die in een vakje dansen en die je als beveiliging of iets dergelijks over moet typen vast wel. En nu ligt het waarschijnlijk gewoon aan mij hoor, maar zijn er meer mensen die deze letters altijd bij poging 1 verkeerd natypen??

Dromen zijn bedrog

Ik droomde dinsdagnacht dat ik ging promoveren. Minstens 3,5 jaar lang, elke dag fietste ik op en neer om in een kamertje in Universiteit Utrecht's mooiste gebouw de Trans te zitten ploeteren. Zelfs het onderwerp, de begeleider en een globale planning waren er al. En misschien nog wel het leukste: ik vond het echt heel gaaf! Zo gelukkig was ik nog nooit geweest! En hoewel verschillende mensen al tegen me gezegd hebben dat ze me het zo zouden zien doen (ik zelf niet hoor...), was ik niet blij met deze droom...
Het hele blok sluit ik me al zo ongeveer elke dag van 9 tot 18 uur op op mijn kamer of in een muffe ruimte op de uni om aan de studie te zitten. En dan heb ik het nog niet eens over die vele overuren in het weekend en 's avonds. En ik besefte me deze week ineens dat dat niet goed is. Want hoe druk je het ook hebt en hoe veel je ook in korte tijd nog moet doen, je moet af en toe ook gewoon ontspannen. Lekker even een uurtje winkelen, lekker gezellig met huisgenoten eten/drinken/spelletjes doen tot diep in de nacht en goed feesten. Dus, dat ben ik dit weekend tussen het studeren door ook maar aan het doen!
Anders krijg ik nog meer van die enge dromen...

Mislukt

Alweer enkele weken geleden had ik een idee om mijn weblog nieuw leven in te blazen. Maar lieve lezers, zoals jullie wellicht ook al gemerkt hebben is ook deze poging mislukt. Ik wil jullie toch even bedanken voor de drie originele woorden die jullie me gegeven hebben! Klasse! Maar helaas, ik ga er niets meer over schrijven. Ik kan het niet, ik wil het niet, het lukt me niet, ik heb geen tijd, ik heb geen inspiratie en als laatste: ik doe het gewoon niet. Sorry voor de valse hoop die ik gegeven heb...Hiermee wordt denk ik ook duidelijk dat jullie niet meer zo'n hoge verwachtingen van mij en mijn weblog moeten hebben. Voorlopig dan. Ik ben de laatste tijd zo druk met studie, werk en af en toe nog wat sociaals, dat het er gewoon bij inschiet. Ik ga niet helemaal stoppen, maar hou het er maar op dat ik gewoon alleen iets post als ik écht iets kwijt wil. Want posten om het posten is naar mijn mening ook niet de bedoeling van een weblog. Zo, het hoge woord is eruit.

Welnu, wat ik wél kwijt wil: de Universiteit Utrecht ziet mij als afgestudeerde! Iiiieeeuuuwww! Eng! Ik schrok vanochtend echt toen er ineens een illuster blad met de toepasselijke titel 'Illuster' in mijn postvakje lag. Want voor degenen die dit niet kennen, volgens de ondertitel is dit het 'kwartaalblad voor de afgestudeerden van de Universiteit Utrecht'. Ik heb dan wel mijn Bachelor behaald, maar hallo!?! En mijn master dan?
Ik studeer tegenwoordig meer dan ooit tevoren!

Zinloos TMF kijken

Zomaar een gesprek uit het leven van Els en Dianne op hun helderst.

E: 'Hey, is dit 3T?'
D: 'Ja dacht ik ook al, maar ze zijn wel met zijn vijven.'
E: 'Hmm...goed punt.'

Writersblock

Lieve lieve lieve lezers,
Bij deze moet ik jullie mijn excuses aanbieden. Allereerst voor de frequentie van posts op deze blog. Waar ik eerder nog bijna elke dag de neiging had om iets te schrijven, kom ik nu amper aan één keer per week. Als het al niet minder is. Sorry dus dat jullie tien keer op een dag voor niets checken óf ik weer wat geschreven heb.
Ten tweede mijn excuses voor de berichten die ik wél post. Kansloos zijn ze gewoon! Ik heb echt niets meer te lezen. Dus sorry dat jullie die ene keer van de honderd keer dat jullie kijken dan weer geconfronteerd worden met een slecht stuk.
Maar ik ga het proberen goed te maken. Ik heb weer een al zeg ik het zelf geniaal plan! Als er nou eens drie van mijn trouwe lezers me één woord geven waar ik over moet schrijven. Dan heb ik drie woorden en dan ga ik mijn best doen om daar binnen een week een coherent stuk over te schrijven. Kan fictief zijn, kan echt gebeurd zijn, kan complete kletspraat zijn, kan filosofisch zeer hoogstaand zijn of nog iets anders. Ik laat me gewoon verrassen door jullie inbreng! Kijken of ik dan ook weer wat creatiever word...

Een wit pistoletje met brie asjeblief

Jarenlang was dit mijn vaste bestelling bij de welbekende keten C'est du Pain. In de glazen vitrines liggen tientallen broodjes uitgestald.
Zo heb je de categorie 'opwarmbaar', met onder andere de satébroodjes, de hawaïbroodjes, frikandel/frikadelbroodjes en saucijzenbroodjes. Deze koos ik echter vrijwel nooit. Te vet ofzo. Niet vers genoeg ofzo. De tweede categorie broodjes die zich aanbieden achter de vitrines zijn de vers (ik zal geen flauwe opmerking maken over dat die misschien niet altijd vers zijn en dat vers een relatief begrip is) gesmeerde broodjes: pistoletje tonijnsalade, pistoletje ham-kaas, ciabatta geitenkaas en pistoletje filét americain. En tussen die verse broodjes lagen dus ook altijd de vertrouwde pistoletjes brie. Met een blaadje sla, twee plakjes komkommer en een plakje tomaat. En die waren écht goddelijk! De witte dan hè, de bruine niet want die hadden vieze zonnebloempitten enzo. Maar ze zijn uit het assortiment! Schandalig! En ze hebben nog wel ciabatta's met brie. En ze hebben nog wel pistoletjes. En ook de sla, tomaat en komkommer zie ik nog glanzen achter de vitrines. Maar de jongens en meisjes werknemers voor de C'est du Pain zeggen dat ze 'geen wit pistoletje brie meer kunnen maken'.
Hoe moeilijk kan het zijn zeg? Ik zeg: broodje opensnijden, twee plakjes brie afsnijden, sla tussen broodje proppen, brie erop, komkommertjes en tomaatje erop en voilà, weer iemand blij gemaakt!

Wat is deze?? Eppe!

Sinds gisteren ben ik weer terug uit de Eeuwige Stad. En wát een geweldige reis was dat zeg! Ik heb vandaag ongeveer onafgebroken een glimlach op mijn gezicht gehad. Want wát hebben we toch veel mooie dingen gezien, interessante dingen gedaan, lekker gegeten, ontzettend veel gelachen, lekkere wijn gedronken en gewoon genoten. Écht perfect gewoon! Ik heb even geen zin om leuke verhalen te vertellen, maar da's vast ook leuker in real life.
En waar die titel op slaat? Tja...je had er gewoon bij moeten zijn denk ik!

Roma!

De stad der steden, hoofdstad van Italië, eeuwige stad, meer dan 2000 jaar geschiedenis. Vanaf vanavond bevind ik mij daar voor een kleine week! Samen met nog 42 anderen van SV Contact ga ik daar genieten van al het moois, lekker eten en drinken, gezelligheid, cultuur, studieverantwoorde nuttigheid, de zon en wat al niet meer. Ik heb er zin in, mijn koffer is gepakt, dus het gaat vast helemaal goed komen! Tot over een kleine week, dan volgt vast wel een impressie van de trip!

I survived bestuur '06-'07!

4 april 2006: de dag dat ik werd aangesteld als penningmeester van SV Contact!
Vooraf heb ik heel lang getwijfeld of ik er wel aan moest beginnen, want het is toch niet niks, zo'n bestuursjaar. Maar nu, twee dagen na de wissel van 4 april 2007 kan ik zeggen dat al die twijfel voor niks is geweest! Want wát heb ik veel geleerd het afgelopen jaar en wat heb ik veel lol gehad, leuke mensen leren kennen en leuke dingen beleefd! En als je dan op de ALV aan het einde van zo'n jaar allemaal cadeautjes krijgt van je opvolgers, van de voorzitter en zelfs uit het publiek een bekertje met geld naar je toe komt, dan weet je ook waar je het allemaal voor hebt gedaan. Dankjewel allemaal! Het was een mooi jaar, met ook een hele mooie afsluiting! Ik zal het wel missen hoor...

En nu? Studie is leuk en lekker druk enzo, maar ik wil meer doen! Daarom nu de vraag: heeft iemand nog tips voor dingen waar ik me nu op kan storten?

p.s. Dankjewel Karin, voor de titel!

College op het terras!

Klinkt leuk toch? We moesten elkaar feedback geven op opdrachten. En Mevrouw de Docente had onze stukken nog niet gelezen, dus 'haar taak zat er op'. Mja, het was ook zeker wel gezellig. En ik vond het vanmiddag zeker niet erg, alles beter dan een stom stinkend collegezaaltje. En toch vind ik het hele voorval écht belachelijk en dat wil ik op deze manier even uiten. Mevrouw de Docente heeft bij dit vak slechts vijf studenten. En Mevrouw de Docente heeft zelfs na vijftien werkdagen onze opdrachten waar we weken keihard voor gezwoegd hebben niet nagekeken. En normaal staan er voor Meneren en Mevrouwen Docenten toch echt maar tien werkdagen. En da's dan gebaseerd op volle werkgroepen. En inmiddels nadert de deadline voor de volgende asociaal grote mega-opdracht met rasse schreden. Gemakkelijk optelsommetje: onze inzet voor haar vak is (misschien wel meer dan) 100%, terwijl die van haar de 0% nadert. En dan durft ze na alle colleges waarschijnlijk ook nog al ons werk te gaan misbruiken voor haar eigen onderzoeken. Dus dan gaat zij straks in allerlei chique wetenschappelijke tijdschriften pronken met dingen die wij bedacht hebben. Dat ze dan maar weet dat ik dan op 'haar' theorieën ga schieten! Dát heeft ze ons dan wel weer geleerd...