Soms zou ik willen dat ik goed kon zingen. Dat lijkt me zo heerlijk. Volgens mij lucht dat soms echt op. Lekker keihard meezingen met de radio. Maar helaas... ik ben niet gezegend met een goed gevoel voor muziek, laat staan dat ik meer dan één noot zuiver kan zingen. Als ik een poging tot dansen doe, duurt het altijd net iets te lang voordat ik de maat heb gevonden en áls ik een keer zing is er altijd wel iemand die commentaar levert. En toch hou ik heel erg van muziek. Ik zou volgens mij echt niet zonder kunnen. Ik heb niet één band of één zanger of zangeres waar ik echt fan van ben, maar ik vind bijna alles wel leuk. Van Nederlandstalige klassiekers tot jaren '70 hits en nummer 1-hits van nu. Het maakt me eigenlijk nooit zoveel uit wat ik luister, als ik maar muziek hoor.
Vroeger was dat anders. Toen was ik echt helemaal fan van Kinderen voor Kinderen en de Ministars. Die eerste kent iedereen wel denk ik, die tweede zijn iets minder bekend, maar toch ook ontzettend leuk. De Ministars hadden Nederlandse teksten op bekende (meestal Engelse) liedjes, echt geweldig vond ik die! Liedjes als Hé ga je mee en Onzekerheid waren wel de toppers. En Kinderen voor Kinderen natuurlijk, die had ook zo zijn klassiekers: Op een onbewoond eiland, Baas van het Journaal, Meidengroep, Stuntelkampioen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik kan ze nu allemaal nog meezingen. Nou ja, het is niet echt zingen, maar de teksten ken ik nog... Vroeger zong ik altijd samen met mijn zus en twee buurmeisjes in de schommel in onze tuin. Geweldig was dat, toen durfde ik nog keihard en zo vals als het maar kon te zingen en kon het me ook niets schelen dat iedereen het hoorde. Jeugdsentiment. Misschien moet ik dat maar weer eens proberen. Dan ga ik naar een speeltuin om te schommelen en dan lekker hard zingen, uuuuuren aan een stuk! Net als vroeger...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment