Trap hem op zijn staart!

Autorijden. Geweldig vind ik dat. Veel vrouwen vinden het maar niks, maar ik vind het heerlijk. Lekker met zo'n honderdtwintig kilometer over 's Neerlands snelwegen scheuren, oudjes die niet doorrijden lekker inhalen, door leuke steden rijden. Allemaal vind ik het leuk. De laatste tijd rijd ik alleen bijna nooit meer auto. Arme student he... Alleen in het weekend af en toe kans om de auto van pappie en mammie mee te nemen. En dan is het nog vaak maar een klein stukje rijden, alleen naar mijn werk en terug.

Maar hierin kwam zaterdag verandering! Ik zag er eigenlijk best tegenop, want ik moest voor mijn werk met een 'onbekende' auto naar een 'onbekende' plaats rijden. In mijn eentje. Er zat dus niemand bij die me kon helpen met kaartlezen of iets dergelijks. En ik ben al geen ster in kaartlezen, laat staan als ik tegelijkertijd ook nog moet autorijden in een vreemde auto. Althans, dat was mijn gedachte vóór deze bewuste dag. Lichtelijk paniekerig...
Maar: goed nieuws! Het ging echt in één woord geweldig! Ik kreeg een best wel spiksplinternieuwe Ford Ka mee en die reed me toch lekker! Echt geweldig, voor ik het wist zat ik al aan de hondertwintig kilometer per uur. En dan de weg vinden: dat ging ook al helemaal goed! Ik kon het meteen vinden, helemaal niet fout gereden ofzo! En parkeren: daar was ik ook al zo'n ster in. Ik draai mijn hand niet om voor parkeren in een vak, en zelfs fileparkeren verliep (vrijwel...) vlekkeloos! Stiekem ben ik eigenlijk best trots op mezelf!

En wat is nu de moraal van dit verhaal?
Ook al vind je iets een beetje eng en zie je er tegen op, doe het toch, want het zal uiteindelijk allemaal toch wel goed komen!